De fase van eenkennigheid bij je baby

Beschermende moeder

Zoals jullie misschien al in mijn vorige blog hebben kunnen lezen, is Niya geboren als een dysmatuur baby (37.2 weken en 2070 gr). Gezien mijn eigen fysieke herstel heel langzaam ging (lees: ingeknipt en te strak gehecht, de details bespaar ik je) was het fijn dat mijn man vrijwel de gehele verzorging op zich nam. Ik was super beschermend naar haar toe en voelde me alleen fijn als mijn man en een handjevol anderen mensen haar vasthielden. Bij mensen die wat verder van mij afstaan had ik hier enorm veel moeite mee, uiteraard ook voortkomend uit de PTSS. 

Ondanks dat ik me er niet altijd helemaal fijn bij voelde, kon iedereen Niya wel vasthouden. Ze gaf geen kick en voelde zich in de armen van een ieder fijn. 

Eenkennigheid/Verlatingsangst

Eenkennigheid.. vroeg of laat (kan) jouw baby hier ook mee te maken krijgen. Volgens mr. Google is dit rond de 6 a 9 maanden, maar bij Niya is dit al met 5 maanden begonnen. Ze is op dit moment 10 maanden en ik kan je zeggen, deze fase is best pittig. Voordat ik verder ga wil ik even benadrukken dat ik GEEN opvoedingsdeskundige o.i.d. ben en spreek ik enkel uit mijn eigen ervaring. 

Enfin, van een makkelijke baby die bij iedereen tevreden was ging zij van de één op de andere dag over in een flinke huilbui (inclusief tranen) bij iedereen die haar wilde vasthouden en wilde ze alleen nog maar bij papa en mama. Ik wist niet zo goed waar dit vandaan kwam en schoof het af op een sprongetje; het zou vast weer snel over gaan.

Het ging alleen niet over en werd alleen maar erger. Het ging zelfs zo ver, dat zij al in tranen uitbarstte wanneer iemand alleen al naar haar keek. Praten of naar haar lachen? Ze ging helemaal tekeer. Dit was zo enorm zielig en hartverscheurend! 

Oppassen was ook een drama geworden. Ik heb het een keer geprobeerd voor 20 minuten waarna ik haar totaal overstuur ophaalde. Ze heeft toen in mijn armen nog 15 minuten nagesnikt, zo zielig. Ik kreeg het een lange tijd niet over mijn hart om haar weg te brengen naar anderen. Gezien ik naast mijn bedrijf gewoon werk, moest ik haar wel naar mijn moeder brengen om op deze dagen op te passen. Uiteindelijk werd Niya na drie weken ook vertrouwd met mijn moeder en kon zij als enige oppassen. 

Naast het oppasprobleem, was de verlatingsangst ook binnenshuis goed te merken. Wanneer ik langer als 5 sec. uit haar gezichtsveld verdween, zette ze het op een hysterisch krijsen met tranen en al. Soms zeer vermoeiend en aan het huishouden kwam ik eigenlijk helemaal niet meer toe. Mijn dagen bestonden (wanneer ik vrij was) uit Niya en ik, waarbij ik haar overal mee naartoe nam en geen seconde meer alleen was. Gewoonweg omdat het niet anders kon.

Hoe is het nu?

Deze fase bleef maar aanhouden en het was best zwaar moet ik bekennen. We hebben van alles geprobeerd, maar niks werkte bij haar. Tot zij met 7 maanden opgenomen moest worden in het ziekenhuis met het RS-virus. Toen wij weer thuis waren, is de eenkennigheid vele malen minder geworden. Vraag me niet hoe want ik heb werkelijk geen idee. 

Ik zeg bewust vele malen minder want nog steeds is ze het liefst bij papa en mama wanneer er meerdere mensen aanwezig zijn. Een aantal mensen mogen haar nu vasthouden en met haar spelen, maar nog altijd is zij erg alert en op haar hoede. Zodra haar vader en moeder niet meer in het zicht zijn, kan zij nog steeds intens verdrietig worden en met dikke tranen huilen tot zij weer bij één van ons zit. Bij ons thuis is ze super aanhankelijk en hangt/staat ze binnen 5 minuten weer aan mijn benen. Ik doe waar ik mij goed bij voel en wil haar (nog) niet achterlaten bij anderen. Ik sleur haar mee naar elke afspraak die ik heb staan en ben zoveel mogelijk bij haar. And that's all good. Uiteindelijk gaat deze fase voorbij en wilt ze misschien niks meer van haar ouders weten, dus we genieten extra van alle knuffelmomentjes ;). 

Mocht je deze blog lezen omdat je tips zoekt, die heb ik niet. Volgens mr. Google, kan deze fase aanhouden tot DRIE jaar. Ik herhaal: DRIE jaar. Sommige baby's hebben er maar twee weken last van en anderen zitten maandenlang in deze fase. Zelf zitten we er nog middenin en het gaat steeds een beetje beter. Ter verduidelijking: ik klaag zeer zeker niet. Ik weet dat dit ook maar een fase is en een enorme stap in haar ontwikkeling. En eerlijk? Ik vind het ook wel super fijn om te weten dat zij het meest comfortabel is bij haar ouders.