Zwangerschap, de bevalling & PTSS

De Zwangerschap

Op maandag 12 augustus had ik een positieve zwangerschapstest in mijn handen. De vrijdag erna vloog ik naar Marokko voor een welverdiende vakantie van vier weken. De vakantie begon super fijn en ik genoot van het warme weer. Na twee dagen lag ik echter met een zware voedselvergiftiging op bed en was dit slechts het begin van een zware zwangerschap waarin ik veel ziek was en pijn had. 

De echo's en controles waren altijd goed en bij de 20 weken bleek zelfs dat ons meisje iets boven het gemiddelde zat qua groei. Geen reden tot zorgen, dachten wij. Met 35 weken kreeg ik een liggingsecho en ik zag dat de echoscopist zorgelijk naar het beeld keek. Ik werd doorverwezen naar een ziekenhuis in Amsterdam (vul zelf in welke) waar zij betere apparatuur hadden om deze echo uit te voeren. Het was een jonge meid en na een paar minuten zei ze vrolijk dat er niks aan de hand was, gewoon een licht baby'tje. Gerustgesteld ging ik weer naar huis. 

Een paar dagen later kreeg ik de ergste keelontsteking die ik ooit heb meegemaakt. Ademen deed al teveel pijn en ik wilde niets liever dan mijzelf volstoppen met medicatie (wat ik uiteraard niet heb gedaan). Een paar dagen gingen voorbij en het werd alleen maar erger, mijn keel was helemaal opgezet en de details zal ik je besparen. Ik belde nogmaals de huisarts en deze wilde mij geen medicatie geven vanwege het feit dat ik zwanger was. Omdat ik de pijn niet meer trok, bleef ik aandringen. Om tot een compromis te komen, hadden we besloten dat ik het medicijn meekreeg maar pas mocht nemen als de ontsteking na 2 dagen nog niet was afgezwakt. 

Een uur na mijn bezoek aan de huisarts, zei mijn gevoel dat er iets niet klopte. Ik voelde de baby niet meer en belde de verloskundige. Deze voelde aan mijn buik en kreeg ook geen reactie of teken van leven, waarop ik onmiddelijk naar het ziekenhuis moest. Op aanraden van mijn verloskundige ben ik naar een ander ziekenhuis gegaan waar ik direct aan de CTG-scan werd gelegd. Deze bleek goed en ik kreeg een echo waarin bleek dat de baby wel heel erg klein was (P3). Ik heb hierna nog twee echo's gekregen omdat een echo met 36 weken best lastig is. Ook deze dames bevestigden de P3, wat kort gezegd een onvoldoende groei van de baby inhoudt. De baby was een dysmatuur en werd geschat op 2100 gram. 

Diezelfde middag ben ik opgenomen met de mededeling dat ik zou worden ingeleid. Ondertussen met nog steeds de ergste keelontsteking ever.. 

De Bevalling 

Omdat ik op een vrijdag was opgenomen, heeft het ziekenhuis besloten om op maandag een ballon te plaatsen en dinsdag eventueel de vliezen te gaan breken. Ik moest dus sowieso een paar dagen wachten en deze bestonden uit CTG-scans, waterijsjes en keelsnoepjes. 

Maandagmiddag werd de ballon dan eindelijk geplaatst. Gezien ik nog 0cm ontsluiting had, vertelde de gynaecoloog dat het nog wel 2 dagen zou kunnen duren voordat de ballon er uit zou vallen. Dit waren welgeteld vijf uurtjes. Ik voelde al weeën en dacht prima, dit niveau van pijn kan ik wel aan. 

Dinsdag om 06:30 na een nacht van 4/5 uur slaap werd ik door de verpleging gewekt. Ik mocht nog even douchen en dan zouden ze mijn vliezen breken. Zo gezegd, zo gedaan. Mijn vliezen werden doorgeprikt met een naald en het infuus werd aangelegd. Ik voelde de hele tijd nog steeds licht de weeën, maar zodra het infuus was aangelegd begon mijn lichaam geheel zelfstandig aan, super fijn, een weeënstorm van de ergste klasse. In vergelijking met de avond ervoor, ging ik door de grond van de pijn. Het pijngehalte was vanaf de eerste wee tot aan de laatste perswee hetzelfde. 

Met mijn keelontsteking op zak, kon ik niet puffen. Ademen ging niet en ik werd overvallen door de weeën die achter elkaar aankwamen. Drie hele lieve verloskundigen hebben elke adem met mij meegepuft omdat ik anders stopte met ademhalen en ging hyperventileren. Ik had al vanaf het begin het gevoel dat ik moest persen. Dat bleek te komen doordat de baby verkeerd om lag en een zogenoemde sterrenkijker was. Deze bevalling was een HEL voor mij, omdat ik niet kon bijkomen van de weeën en deze ook niet kon wegpuffen. ZO. VEEL. PIJN. 

Toen het moment kwam dat ik mocht persen, lukte het mij niet om de baby eruit te krijgen. De bloedtoevoer naar de baby stopte en ging volledig naar mijzelf. Hierop heeft de gynaecoloog direct ingegrepen en is de baby met één pers en een vacuüm pomp (incl. knip uiteraard) ter wereld gebracht: liefste Niya was geboren! 

Uiteindelijk heeft mijn bevalling 5 uur geduurd en was Niya een dysmatuur baby van 2070 gram.

PTSS

Na de bevalling werd Niya op mijn borst gelegd, maar kon ik niks voelen. Ik wachtte tot ik werd overvallen door moederliefde, maar dit kwam maar niet. Ze keek me aan met grote ogen terwijl ik 1,5 uur (!!!!) en veel te strak werd gehecht. Ze was zo koud, dun en klein. Nog nooit had ik zo'n kleine baby gezien. Ik heb mijzelf gedwongen om wat te voelen, maar ik was te leeg.. zo moe. Voelde elke hechting en kon me op niks anders focussen dan pijn. 

Alle momenten hierna kan ik mij maar vaag herinneren. We moesten nog een paar dagen in het ziekenhuis blijven. Lieve Niya had het ook zo zwaar, had geen energie om te huilen of om haar vingertjes te bewegen. 

De eerste nacht thuis was Niya onderkoeld. Paniek en niet wetend wat te doen, herstelde ze zichzelf uiteindelijk weer. De kraamweek was voor mij een moeilijke periode. Fysiek gezien kon ik niet eens zitten, laat staan langer dan 5 seconde op mijn benen staan. Borstvoeding wilde ik zo graag geven, maar helaas deed het pijn > pijn die ik al genoeg had. Omdat ik haar toch alle goede stoffen meegeven heb ik vanaf het begin alles gekolfd. Ik heb dit twee weken vol kunnen houden tot ik een dubbele borstontsteking opliep. Ik ben toen accuut gestopt en overgegaan op de fles. 

De maanden erna herkende ik langzaamaan mijzelf niet meer en veranderde ik steeds meer. Veel (woede)uitbarstingen, huilbuien en stemmingswisselingen for no reason. Genieten kon ik niet meer en ik kwam, en wilde, de deur niet meer uit. Ik begon mezelf kwijt te raken tot een punt dat ik hulp heb gezocht bij de huisarts. Momenteel loop ik een tijdje bij een psycholoog die mij heeft gediagnostiseerd met PTSS. Ik krijg hier EDMR therapie voor en ik kan mijzelf bijna weer 'de oude' noemen. 

Uiteraard heb ik hierboven geprobeerd om alles zo kort mogelijk te omschrijven en zijn er veel meer details dan hier nu opgeschreven staan.

Ik wil je heel graag bedanken dat je de tijd en moeite hebt genomen om mijn verhaal te lezen! 

Liefs,

Julie